صدقه دادن دارویى ثمر بخش است ، و کردار

بندگان در دنیا ، فردا در پیش روى آنان جلوه گر است

 نهج البلاغه حکمت 7

از ویژگى هاى انسان در شگفتى مانید ، که :

 با پاره اى " پى " مى نگرد ، و با " گوشت "

سخن مى گوید . و با " استخوان " مى شنود ،

 و از " شکافى " نَفس مى کشد!!!

نهج البلاغه حکمت 8

چون دنیا به کسى روى آورد ، نیکى هاى دیگران

را به او عاریت دهد ، و چون از او روى برگرداند

خوبى هاى او را نیز بربایند

نهج البلاغه حکمت 9

کارها چنان در سیطره تقدیر است که

چاره اندیشى به مرگ مى انجامد

 نهج البلاغه حکمت 16

از امام پرسیدند که رسول خدا (ص) فرمود :

موها را رنگ کنید و خود را شبیه یهود نسازید

یعنى چه ؟

فرمود پیامبر (ص) این سخن را در روزگارى

 فرمود که پیروان اسلام اندک بودند، اما

امروز که اسلام گسترش یافته ، و

نظام اسلامى استوار شده ، هر کس آن چه

 را دوست دارد انجام دهد

نهج البلاغه حکمت 17

(درباره آنان که از جنگ کناره گرفتند) حق را

خوار کرده ، باطل را نیز یارى نکردند

 نهج البلاغه حکمت 18

 ما را حقّى است اگر به ما داده شود ، و گرنه

 بر پشت شتران سوار شویم و براى گرفتن

آن برانیم هر چند شب رُوى به طول انجامد

 نهج البلاغه حکمت 22

کسى که چیزى را در دل پنهان نکرد جز آن

که در لغزش هاى زبان و رنگ رخسارش ،

آشکار خواهد گشت

 نهج البلاغه حکمت 26

 هنگامى که تو زندگى را پْشت سر مى گذارى

 و مرگ به تو روى مى آورد، پس دیدار با

 مرگ چه زود خواهد بود

نهج البلاغه حکمت 26 

نیکو کار، از کار نیک بهتر و بدکار از کار بد بدتر است  

نهج البلاغه حکمت 32

کسى در انجام کارى که مردم خوش ندارند، شتاب

 کند ، دربارة او چیزى خواهند گفت که از

آن اطلاعى ندارند

نهج البلاغه حکمت 35

کسى که کردارش او را به جایى نرساند ،

افتخارات خاندانش او را به جایى نخواهد رسانید

  نهج البلاغه حکمت 23

از کفّاره گناهان بزرگ ، به فریاد مردم رسیدن ،

و آرام کردن مصیبت دیدگان است  .

 نهج البلاغه حکمت 24

اى فرزند آدم ! زمانى که خدا را مى بینى که

انواع نعمت ها را به تو مى رساند تو در حالى

که معصیت کارى ، بترس.

نهج البلاغه حکمت 25

با درد خود بساز ، چندان که با تو سازگار است .

 نهج البلاغه حکمت 27.

برترین زهد ، پنهان داشت زهد است ! .

 نهج البلاغه حکمت 28

هشدار ! هشدار ! به خدا سوگند ، چنان پرده پوشى

کرده که پندارى تو را بخشیده است !

 نهج البلاغه حکمت 30

بخشنده باش اما زیاده روى نکن ، در زندگى

حسابگر باش اما سخت گیر مباش.

 نهج البلاغه حکمت 33

بهترین بى نیازى ، ترک آرزوهاست.

 نهج البلاغه حکمت 34

عیب تو تا آن گاه که روزگار با تو هماهنگ

باشد ، پنهان است .

 نهج البلاغه حکمت 51

سخاوت آن است که تو آغاز کنى ، زیرا آنچه

با درخواست داده مى شود یا از روى شرم

و یا از بیم شنیدن سخن نا پسند است.

 نهج البلاغه حکمت 53

هیچ ثروتى چون عقل ، و هیچ فقرى چون

نادانى نیست . هیچ ارثى چون ادب ، و هیچ

پشتیبانى چون مشورت نیست .

نهج البلاغه حکمت 54

حضرت محمد (ص) : هرگاه به مردی نگاهش می افتاد

و از او خوشش می آمد ، میفرمود :

آیا او شغل و حرفه ای دارد ؟ پس اگر

می گفتند : نه میفرمود : او از چشم من افتاد .

گفته میشد : چرا یا رسول الله ؟

ایشان پاسخ می داد : چون مومن اگر شغلی

نداشته باشد ، با ( خرج کردن) دینش زندگی کند

و از دینش مایه میگذارد.

بحار الانوار جلد 103 صفحه 5 حدیث 18

امام صادق (ع) : تلاش در بدست آوردن روزی حلال

را رها نساز ، زیرا که آن کمک به دین داری توست و

همیشه مرکب خود را ببند و به خدا توکل کن.

( با توکل زانوی اشتر ببند) 

 بحار الانوار جلد 103 صفحه 5 حدیث 18

حضرت محمد (ص) : کسی که بعد از تلاش در طلب

مال حلال بیتوته و استراحت کند ، او آمرزیده شب

را به صبح می اورد.     

 بحارالانوار جلد 103 صفحه 2 حدیث 1

مولا علی (ع) : آفرین به کسی که پیش خود فروتن و

کسب او پاکیزه ( و حلال ) باشد . 

بحارالانوار جلد 103 صفحه 2 حدیث 3

امام کاظم (ع) : کسی که در پی روزی حلال برای

خود و خانواده اش باشد ، همانند کسی است که

در راه خدا جهاد کند. 

بحارالانوار جلد 103 صفحه 3 حدیث 7

امام صادق (ع) : هیچ خیری نیست در کسی که دوست

ندارد مال حلال جمع کند تا آبروی خود را با آن حفظ کند

و قرض خود را با آن ادا کند . ( چنین کسی انسان

بی خیر است  ) 

بحارالانوار جلد 103 صفحه 7 حدیث 30

امام صادق (ع) : ثروت از آن خداست و او آن را نزد

بندگان خود امانت گذاشته و دستور داده است که

از آن در حد متعارف بخورند و بیاشامند و لباس تهیه

کنند و ازدواج کنند و برای سواری از آن استفاده کنند

وبا بقیه آن به مومنان نیازمند کمک کنند ، بنابراین

کسی که در هر قسمت از آن از حد معمول تجاوز

کند و بیشتر مصرف کند ، مرتکب گناه شده است و

آنچه زیادی خورده یا آشامیده یا پوشیده یا در امر

ازدواج و سواری صرف کرده است ، حرام است.      

  بحارالانوار جلد 103 صفحه 16 حدیث 74

حضرت محمد (ص) : کسی که مالی را از راه غیر

حلال به دست آورد ، آن مال توشه و مرکب او به

طرف آتش جهنم خواهد بود. 

 بحارالانوار جلد 103 صفحه 10 حدیث 45

حضرت محمد (ص) : خداوند متعال فرمود : کسی

که برایش مهم نباشد که دینار و درهم ( پول ) را از

چه راهی به دست می آورد ، برای من هم مهم

نخواهد بود که او را از کدام در جهنم وارد آتش دوزخ بکنم. 

بحارالانوار جلد 103 صفحه 5 حدیث 17

حضرت محمد (ص) : انسان در قیامت قدم از قدم

بر نمی دارد تا اینکه از چهارچیز سوال شود :

1.از بدن خود که در چه راهی آن را به کار گرفت.

2. و از عمرش که در کجا و چه راهی سپری کرد .

3.و از مالش که از کجا به دست آورد و در کجا مصرف کرد .

4.و از محبت ما 

بحار الانوار جلد 103 صفحه 11 حدیث 47

به قلم آیت الله شیخ محمدتقی

اصفهانی مشهور به «آقا نجفی»

 اول؛

غمگین بودن به‌جهت مفارقت آن‌جناب

و مظلومیت آن‌حضرت  .

دوم؛

منتظر فرج و ظهور آن‌حضرت بودن.

سوم؛

گریه کردن در دوری آن‌حضرت و به‌

جهت مصیبت آن‌جناب

چهارم؛

بر امر امام، تسلیم و انقیاد داشته

باشد و عجله نکند.

پنجم؛

به مال خود، آن حضرت را صله کنند.

ششم؛

صدقه دادن به‌قصد سلامت

 هفتم؛

شناختن صفات آن حضرت و در هر

حال عزم بر یاری آن‌جناب داشتن و

در فراق‌اش ندبه و زاری کردن 

هشتم؛

طلب کردن معرفت آن‌حضرت از

ذات اقدس الهی.

 نهم؛

مداومت بر دعا نمودن 

 دهم؛

اگر بتواند به نیابت آن حضرت قربانی کند،

 یازدهم؛

اسم اصلی آن‌حضرت که اسم حضرت

رسول‌الله است را نگویند،

 دوازدهم؛

برخاستن به‌جهت احترام نام آن

بزرگوار به‌خصوص اسم «قائم»،

 سیزدهم؛

به هر میزان که می‌تواند برای جهاد

با دشمنان در رکاب آن‌جناب، اسلحه

مهیا کند.

 چهاردهم؛

در مهمات به‌آن حضرت متوسل شود

و عریضه توسل بیندازد.

 پانزدهم؛

در دعا کردن خدا را به‌حق آن‌حضرت

قسم دهد و آن جناب را شفیع قرار دهد.

 شانزدهم

بر دین قویم ثابت باشند و دنبال صداها

و مزخرفاتی که از هر گوشه‌ای

می‌خیزد، نروند.

 هفدهم؛

معاشرت و رفت و آمد بسیار با مردمان

روزگار او را از یاد امام زمان (عج)

باز ندارد.

 هجدهم؛

ذکر صلوات خاصه آن حضرت

آن‌چنان که در کتاب‌های «بحارالانوار»،

«مکارم‌الاخلاق» و «جما‌ل‌الاسبوع» آمده است.

صلواتی که در صفحه 284 مکارم‌الاخلاق از

شیخ طبرسی نقل شده، ‌بدین شرح است:

اَللّهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ اَللّهُمَّ

اِنَّ رَسُولَکَالصّادِقَ الْمُصَدَّقَ صَلَواتُکَ عَلَیْهِ

وَآلِهِ قالَ اِنَّکَ قُلْتَ ما تَرَدَّدْتُ فی شَیءٍ

اَ نَا فاعِلُهُ کَتَرَدُّدی فی قَبْضِ رُوحِ عَبْدِی

الْمُؤْمِنِ یَکْرَهُ الْمَوْتَ وَاَکْرَهُ مَسآئَتَهُ اَللّهُمَّ

فَصَلِّ عَلی مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ

وَعَجَّلْ لِوَلِیِّکَ الْفَرَجَ وَالْعافِیَةَ وَالنَّصْرَ

وَلا تَسُؤْنی فی نَفْسی وَلا فی اَحَدٍ

مِنْ اَحِبَّتی.

 نوزدهم؛

فضائل و کمالات آن حضرت را ذکر کردن.

 بیستم؛

اظهار کردن اشتیاق واقعی به زیارت

جمال مبارک امام زمان (عج)

 بیست و یکم؛

مردم را به‌سوی معرفت آن جناب و

خدمت به آن بزرگوار دعوت کردن.

 بیست و دوم؛

صبر داشتن در مقابل سختی‌ها و

آزار دشمنان دین و سرزنش آن‌ها

در زمان غیبت امام زمان (عج)

 بیست و سوم؛

هدیه کردن ثواب اعمال صالحه خود

مانند قرائت قرآن و غیره را به

امام زمان (عج)

 بیست و چهارم؛

طلب زیارت کردن آن حضرت.

 بیست و پنجم؛

دعا کردن به‌وجود مبارک آن بزرگوار

و طلب کردن فتح، نصرت و ظهور

آن جناب از خداوند.

کاش که بیاید و بهارى الهى را در دل هاى

تک تک مان به پا کند و ما چشم دوخته در

آینه ى معرفتش و شناساى قدر والایش،

سر به اطاعت محضش نهیم و جان و سر

به رهش فدا کنیم. خوشا روزى که بیاید

آن سراسر مهر، آن لطف ازلى، آن محبت

 جارى و آن حقیقى ترین بهار  ... 

مثل وابستگى جهان خلقت به حجت خدا،

 مثل وابستگى انسان به هواست.

قوام وجود انسان به هواست.

جایى که هوا نباشد، انسان، توان

بودن ندارد. امام (ع) هم اگر نباشد،

 جهان خلقت، تاب ماندن ندارد. امام،

حجت خدا در دنیا و ولى خدا بر مردم

 است و در نظام خلقت ولایت

تکوینى وتشریعى دارد  .

این ها را باید بدانى تا بدانى که در

انتظار که هستى.

در انتظار او که آسمان به یارى او

ایستاده است ، و زمین به یمن

وجود او گیاه مى رویاند. او که دلیل

 بودن همه ى هستى و بهانه ى

آفرینش است. او که از عصاره ى

عصمت آفریده شده، از آلودگى

خطا در امان است و از کدورت گناه،

پاک و ولایت او، یعنى اطاعت محض

 از او؛ یعنى آن که او را در امور

زندگى ات، چه فردى و چه اجتماعى

از خودت دخیل تر بدانى و اطاعت

از او را اطاعت از خدا بدانى.

این همان ولایتى است که خدا به

 آن فرمان داده است.

معناى همان (أطیعوا الله وأطیعوا

الرسول وأولى الأمر منکم) است.

یعنى که چون قطره اى در جویبار

زلال ولایت جارى شوى و دل

به مسیر هدایت او بسپارى. در هر

صراطى که راه مى نماید،

با تمام وجود قدم نهى و باور کنى

که تنها او صراط مستقیم است

ومهرش را در ذره ذره ى وجودت به

 ودیعه بگذار تا روزى که این مهر، جواز

 ورود تو به وادى سعادت شود .

باید یقین داشته باشى که دوستى

او، یعنى دوستى خدا و مهر او، یعنى

مهر خدا  و دشمنى و مخالفت با او،

یعنى دشمنى و مخالفت با خدا. آن

وقت مى بینى که در غیبت او چه

سرگردان و حیران مانده اى؛

مى دانى که او هست. اگر نبود حجت خدا

بر روى زمین، زمین اهلش را در خود

 فرو مى برد و آسمان در هم مى پیچید.

مى دانى که او هست، اما در پس

پرده ى غیبت،تو را مى بیند و راه مى نماید،

امام از پشت حجاب غیبت؛ مثل خورشیدى

پشت ابر است ، مى دانى که هست و

مى دانى که به نورش دنیا را روشن مى کند.

و چه قدر دلت مى خواهد که این ابر کنار

برود و خورشید را با همه ى وجودت حس

کنى. چه قدر دلت مى خواهد که بیاید

ودیدگان تو به دیدار جمالش روشن شود.

 بیاید و بر کوچه هامان قدم نهد و قدمگاهش

 را ببوسى و بر چشم نهى و آن را توتیاى

دیده سازى.

یا حجت ابن الحسن

ادرکنی

افسوس که عمری پی اغیار دویدیم

از یار بماندیم و به مقصد نرسیدیم

سرمایه ز کف رفت و تجارت ننمودیم

جز حسرت واندوه متاعی نخریدیم

بس سعی نمودیم که بینیم رخ دوست

جانها به لب آمد رخ دلدار ندیدیم

ما تشنه لب اندر لب دریا متحیر

آبی به جز از خون دل خود نچشیدیم

ای بسته به زنجیر تو دلهای محبان

رحمی که در این بادیه بس رنج کشیدیم

رخسار تو در پرده نهان است و عیان است

بر هر چه نظر کردیم رخسار تو دیدیم

چندن که به یاد تو شب و روز نشستیم

از شام فراقت چو سحر ما ندمیدیم

تا رشت? طاعت به تو پیوسته نمودیم

هر رشته به غیر تو ببستیم بریدیم

شاها به تولای تو در مهد غنودیم

بر یاد لب لعل تو ما شیر مکیدیم

ای حجت حق پرده ز رخسار بر افکن

کز هجر تو ما پیرهن صبر دریدیم

ما چشم به راهیم به هر شام و سحرگاه

در راه تو از غیر خیال تو رهیدیم

ای دست خدا دست برآور که ز دشمن

بس ظلم بدیدیم و بسی طعنه شنیدیم

شمشیر کجت راست کند قامت دین را

هم قامت ما را که ز هجر تو خمیدیم

شاها ز فقیران درت روی مگردان/

بر درگهت افتاده به صد گونه امیدیم

در روایات معصومین(ع) استقامت، پارسایی، دارا بودن

مکارم اخلاقی و مطیع و فرمانبرداری از امام زمان در همه

حال از ویژگی های منتظران حقیقی شمرده شده است.

کسانی هستند که در همه حال مطیع و فرمانبردار

امام زمان(عج) هستند و جزء اولیای خدا محسوب می شوند.

در ادامه به ویژگی های این گروه با توجه به برخی از روایات

اشاره می کنیم. پیامبر گرامی اسلام(ص) در توصیف منتظران

حقیقی امام زمان(عج) این چنین می فرماید:هر یک از ایشان،

بیش از پوست کندن درخت خار با دست خالی در شب تاریک

یا نگهداری آتش سوزان چوب درخت تاغ در کف دست در

دینداری خود استقامت می ورزند. به راستی که آنان

چراغ های هدایت در شب ظلمانی هستند.

(مجلسی، بحار الانوار، ج51، ص30)

امام صادق(ع) در ضمن حدیثی این گروه از منتظران

را این گونه معرفی می کند: ای ابو بصیر، خوشا به حال

شیعیان و پیروان قائم اهل بیت ما ؛ چون آن ها در زمان

غیبت او منتظر ظهور او هستند و وقتی آن حضرت ظهور

نمایند در زمان ظهورش مطیع و فرمانبردار او خواهند بود.

آنان اولیای خدایند و هیچ ترس و اندوهی بر آن ها وجود

ندارد.

(حائری یزدی، شیخ علی، الزام الناصب، ج2، ص 299)

در حدیث دیگر می فرمایند: هر کس بخواهد در شمار

منتظران حقیقی آن عدل منتظَر باشد، باید پارسایی

پیشه کند و متخلّق به مکارم اخلاق گردد.

(همان، ج52، ص14)

بنابراین کسی که می خواهد جزء منظران واقعی

حضرت مهدی صاحب الزّمان باشد باید خود را به این

صفات و ویژگی ها آراسته کند و در این راه در تمامی

شرایط استقامت بورزد و شکیبایی پیشه کند تا به

مطلوب خود برسد

 امام موسی کاظم علیه السلام:

أفضَلُ العِبادَةِ بَعدِ المَعرِفَةِ‌ إِنتِظارُ‌ الفَرَجِ؛

بهترین عبادت بعد از شناختن خداوند،‌ انتظار

فرج و گشایش است.

تحف العقول، ص403

 امام باقر علیه السلام:

ما ضر من مات منتظر لامرنا ألا یموت فی وسط

فسطاط المهدی و عسکره

آنکه در انتظار امر ما بمیرد از اینکه در وسط

خیمه مهدی و لشکرش از دنیا نرفته ضرر نکرده است.

کافی ج1 ص372

امام علی علیه السلام:

ألا فَمَن ثَبَتَ مِنهُم عَلَی دینِهِ وَ لَم یَقسُ قَلبُهُ لِطولِ

أمَدِ غَیبَةِ إمامِهِ فَهو مَعی فی دَرَجَتی یَومَ القیامَة

بدانید آنان که در زمان غیبت حجت خدا در دین خود ثابت

مانده و به خاطر طول مدت غیبت منکرش نشوند،

روز قیامت با من هم درجه خواهند بود.

بحارالانوار ج51 ص109 

ولای مهدی

چه خوش است من بمیرم به ره ولای مهدی!

سروجان بها ندارد که کنم فدای مهدی

همه نقد ِ هستی خود ، بدهم به صاحب جان

که یکی دقیقه بینم رخ دلگشای مهدی

چه کنم چه چاره سازم که دل ِ رمیده ی من

نکند هوای دیگر به جز از هوای مهدی

نه هوای کعبه دارم ، نه صفا و مروه خواهم

که ندارد این مکان ها به خدا صفای مهدی

من دل شکسته هر دم، به امید در نشستم

که مگر عیان ببینم ، قد دلربای مهدی

دل من تپد به سینه ، به امید روزگاری

" که گذشت گاه محنت" ، شنوم ز نای مهدی

به گداییش " عزیزان"همه فخر می فروشم

که ز پادشاست برتر به جهان، گدای مهدی

 حضرت محمد (ص) :

مثل قائم ما مثل وقوع قیامت است که وقت آنرا

جز خدای تبارک و تعالی نمی داند و به احدی

آشکار نسازد.... جز به صورت ناگهانی پیش نخواهد آمد.

کتاب بحارالانوار جلد 51 صفحه 154

امام باقر (ع) :

از وعده های حتمی خدا قیام قائم ما است .

هرکس در این گفتار شک و تردید به خود راه

دهد خدا را به حال کفر و انکار ملاقات میکند.  

  بحارالانوار جلد 51 صفحه 140

فضیل گوید از حضرت امام باقر (ع) پرسیدم :

آیا برای ظهور امام زمان (عج) وقتی تعیین

شده است ؟

امام سه بار فرمودند :

آنان که برای ظهور امام زمان تعیین وقت

میکنند دروغ می گویند.  

 کتاب بحارالانوار جلد 52 صفحه 103

امام رضا (ع) :

خدا رحمت کند کسی را که این امر ولایت

ما را زنده میسازد پرسیده شد امر شما چگونه

زنده میشود فرمود علوم و معارف و احادیث ما

را فرا گرفته و به دیگران بیاموزد زیرا مردم اگر

با زیبایی های سخنان ما آشنا گردند از ما

پیروی خواهند نمود .   

بحارالانوار جلد 2 صفحه 30

مولا علی (ع) :

اختلاط و گفتگو مردان با زنان نامحرم سبب

نزول بلا و بدبختی خواهد شد ، و دلها

را منحرف میسازد.   

بحارالانوار جلد 74 صفحه 291