90/9/8
9:42 ع
فریاد یاری خواهی امام حسین (علیه السلام) در روز عاشورا و پس
از شهادت همه یاران، فرزندان و خویشاوندان، هنوز و همیشه در گوش
تاریخ طنین انداز است و وجدان های بیدار و آزادگان را به مقاومت در برابر
ستم فرا می خواند و به نصرت دین خدا و یاری ولی خدا می طلبد.
عطش برای آنهایی که از همه چیزشان، از جانشان گذشته اند، قوت
قلب است. مژده ای است برای رسیدن. رسیدن به آنجا که باید رسید.
عطرش بوی خوش وصال حقیقی است. رایحه دل انگیز بهشت است.
آنها که از میان دو انگشت مولایشان جایگاه حقیقی خود را نزد حضرت
حق دیده اند، چیز دیگری چشم شان را نمی گیرد. طعم شهادت برای شان
شیرین تر از عسل می شود (احلی من العسل). بدن هاشان جز
در آغوش کشیدن خاک نمی طلبد. رایحه ای دل انگیز تر از عطر بهشت
نمی جویند و صدایی جز هل من ناصر امام شان نمی شنوند. گویی همه
اعضا و جوارح و حواس در یک معنا به وحدت رسیده اند.
امام استغاثه کرد، تا شاید غیرت شنوندگان را بر انگیزد. تا مانع هجوم
لشکریان به حریم حرم شود. تا حجت را بر تاریخ تمام کند. تا شاید عطر
سخنش شامه دل کسی را به وجد آورد. عطر حسین، عطر بهشت، عطر
تربت، عطر لبان طفل شیرخوار، عطر نگاه های معصوم. عطری که موج
می زند در صحرای داغ نینوا، عطر عطش.
و حال در این زمان بار دیگر ندایی آشنا به گوش میرسد همان ندای تاریخی
هل من ناصر ینصرنی
از گلوی یکی دیگر فرزندان خاندان نبوت . او کیست ؟ چه میگوید ؟ با کیست ؟ ...
آری او امام تمامی عصرهاست . کلامش کلام حسین (ع) و هدفش همچون حسین (ع)
احیای دین جدش . با تمام قرون و اعصار سخن میگوید . از همه می پرسد :
چرا به یاد من نیستید ؟ چرا مرا طلب نمیکنید ؟ مگر دوست ندارید صدای ملکوتیم را
آنگاه که به دیوار کعبه تکیه نموده ام بشنوید ؟ صدایی که به تمام عالم می گوید:
انا بقیه الله خیر لکم ان کنتم مومنین
پیام رسان
من کلا دلم میخواهد همه آدمهایی که با من در ارتباط هستن دست به دست هم بدن تا جامعه ای با نشاط و آگاه والبته امام زمانی داشته باشیم