گلچینی ازآیات  مهدویت

یک. غلبه اسلام بر جمیع ادیان

(یُریدونَ اَنْ یُطْفِئُوا نُورَالله بأفواهِهِمْ و یأبَی اللهُ إلّا اَنْ یُتِمَّ نُورهَ وَ

لو کَرهَ الْکافِرُن. هُوَالذی اَرْسَلَ رَسُولَهُ بِالْهُدی وَ دینِ الْحَقِّ لِیُظْهِرَهُ

عَلی الدِینِ کُلِّهُ وَ لَو کَرِه الْمُشرکُون)  [23]

«می‌خواهند نور خدا را با سخنان خویش خاموش کنند؛ ولی خداوند

نمی‌گذارد تا نور خود را کامل کند، هر چند کافران را خوش نیاید. او

کسی است که پیامبرش را با هدایت و دین درست فرستاد تا آن را

بر چه دین است پیروز گرداند؛ هر چند مشرکان خوش نداشته باشند».

(هُوَ الَّذی اَرْسَلَ رَسُولَهُ بِالْهُدی و دِینِ الْحَقِّ لِیُظْهِرهُ عَلی الُِّدینِ کُلّه

و کَفی بالله شَهیداً)  [24]

«او کسی است که پیامبر خود را به قصد هدایت، با آیین درست

روانه ساخت تا آن را بر تمام ادیان پیروز گرداند و گواه بودن خدا

کفایت می‌کند».

(یُریدُونَ لِیُطْفِئُوا نُورَ اللهِ بأفْواهِهِمْ وَ اللهُ مُتِمُّ نُورِهِ وَ لَو کَرهَ الْکافرونَ.

هُوَ الَّذی اَرْسَلَ رَسُولَهُ بِالْهُدی و دیِنِ الْحَقِ لِیُظْهِرَهُ عَلی الدِّینِ

کُلَّهُ وَ لَو کَرِهَ الْمُشرکون) [25]

«می‌خواهند نور خدا را با دهان خود خاموش کنند و حال آنکه خدا

 ـ گرچه کافران را ناخوش افتد ـ نور خود راکامل خواهد گردانید.

او است کسی که فرستاده خود را با هدایت و آیین درست روانه

کرد تا آن را بر هر چه دین است غالب گرداند، هر چند مشرکان

را ناخوش آید». واژه «یظهره» فعل مضارع از باب اِفعال است که

وقتی همراه با «عَلیَْ» می‌آید، به معنای «یغلبه» و «یعلیه»

(غلبه و برتری دادن) ‌است.

خداوند در این آیات اشاره می‌کند که دشمنان دین و حقیقت

می‌خواهند نور خدا را خاموش کنند؛ در حالی که خداوند نور خود

را کامل می‌کند و تلاش‌های آنان ره به جایی نمی‌برد. خداوند

وقتی از اراده دشمنان برای خاموشی نور خدا و نابودی دین خبر

می‌دهد، تنها از جلوگیری این اراده خبر نمی‌دهد و نمی‌گوید: ‌ما

نمی‌گذاریم آنان نور خدا را خاموش کنند؛ بلکه از اتمام نور سخن

می‌فرماید: «خدا این نور را تمام می‌کند». سپس به روشنی

می‌گوید: «خدا رسولش را با هدایت (دلایل روشن و برهان‌های

آشکار). و دین حق (آیینی که اصول و فروعش همه بر اساس

واقعیت و حقیقت است) فرستاد». نتیجه چنین هدایت و دینی که

با خود دلایل شفاف و مطالب حق و درست به همراه دارد، پیروزی

بر همة مکاتب و آیین‌های دیگر است که خداوند آن را  اراده

کرده است.

ضمیر «ه» در «لیظهره» به دین برمی‌گردد، چرا که ظاهر عبارت

غلبه دین است، نه غلبه شخص و باید بین غالب و مغلوب تناسب

و هم سنخی باشد. غلبه اسلام بر دیگر ادیان، هم از نظر منطق و

استدلال است و هم از نظر غلبه عینی و عملی؛ یعنی، روزی فرا

می‌رسد که اسلام با پشتوانة عظیم معرفتی و آموزه‌هایی که دارد،

بر همه ادیان غالب می شود و نفوذ ظاهری و حکومت دین مقدس

اسلام بر جهان سایه می‌افکند و همه را تحت الشعاع خود قرار

می‌دهد. گفتنی است: خداوند در سه جای قرآن عبارتی بسیار شبیه

به هم آورده که نشان دهنده اهمیت مطلب و حتمی الوقوع بودن این

رویداد بزرگ (غلبه اسلام) است. به علاوه که خداوند در آخر آیه 28

سوره «فتح» از عبارت «و کفی بالله شهیدا»  استفاده کرده که شاهد

 تحقیق این واقعیت و گواه بر آن، خود خداوند است. با توجه به اینکه

چنین امری هنوز رخ نداده است، این خبر و وعدة الهی در آینده به

حتم روی خواهد داد. از طرفی قیام جهانی حضرت

مهدی«علیه السّلام» امری مسلم و قطعی و یکی از آموزه‌های دین

مقدس اسلام است. قیامی که نتیجه‌اش نابودی شرک و گسترش

دین اسلام درهمه جای کره زمین است.

محمد بن فضیل می‌گوید: « از امام کاظم«علیه السّلام» دربارة

قول خداوند « لِیُظْهِرَهُ عَلَی الدِّینِ کُلِّه» پرسیدم فرمود: «لِیُظْهِرهُ

عَلی جَمیعِ الاَدیانِ عِنْدَ قِیامِ الْقائِمِ؛[26] پیروز می‌کند. خدا دین

اسلام را بر همة دین‌ها هنگام قیام قائم «علیه السّلام»».

از این روایت استفاده می‌شود که مراد از پیروزی دین اسلام،

پیروزی همه جانبه و حاکمیت این دین بر زمین است.

ابوبصیر می‌گوید: از امام صادق«علیه السّلام» درباره آیه (هُوَ

الَّذی اَرْسَلَ رَسُولَهُ بِالْهُدی و دِینِ الْحَقِّ لِیُظْهِرَهُ عَلی الدِّینِ

کُلِّّه و لَو کَرهَ الْمُشْرِکُونَ) پرسیدم، فرمود:

«وَ اللهِ! ما نَزَلَ تَأویلُها بَعْد، ولایَنْزِلُ تَأویلُها حَتّی یَخْرُجَ

القائِمُ«علیه السّلام» فَاذا خَرَجَ القائِمُ«علیه السّلام»

 لَمْ یَبْقِ کافِرٌ باللهِ العظیمِ وَ لامُشرِکُ بالامام الّا کَرِهَ خُروجَه

حَتّی ان لو کانَ کافِرُ اَو مُشرکُ فِی بَطْنِ صَخْرَةٍ لَقالَتْ: یا

مُومِنُ فِی بَطنی کافِرٌ فَاکْسِرْنی وَ اَقْتُلْهُ»؛[27]

قسم به خدا ! هنوز تأویل آن نیامده و تأویل آن نمی‌آید تا اینکه

قائم«علیه السّلام» خروج کند. پس هنگامی که قائم خروج کرد؛

کافری به خدا و مشرکی به امام باقی نمی‌ماند؛ مگر اینکه خروج

او را کراهت دارد، و حتی اگر کافر یا مشرکی در دل سنگی پنهان

شده باشد، آن سنگ می‌گوید: ای مؤمن! درون من کافری هست؛

مرا بشکن و او را بکش.

پس مراد از ظهور و غلبه دین، برتری در زمین است؛ به گونه‌ای که

دیگر جایی برای شرک باقی نمی‌ماند. به عبارت دیگر، هر چه زمان

بیشتر می‌گذرد و جوامع بشری به هم نزدیک‌تر و از حال هم آگاه‌تر

می‌شوند و واقعیت«دهکدة کوچک جهانی» ملموس‌تر می‌گردد. نیاز

به وجود یک مدیر و حاکم عادل و حکیم، با دانایی و توانایی مافوق

بشری و با قانونی جامع و کامل، برای سعادت و کمال مادی و معنوی

انسان‌ها، بیش از پیش آشکار می‌شود؛ چرا که پراکندگی و کوتاه‌نگری

قوانین بشری، با حاکمانی خودسر، خودخواه، و هوسران، روز به روز بر

سقوط ارزشها و حذف امنیت‌ و آرامش این دهکدة کوچک افزوده و هراس

از آینده‌ای تاریک و مبهم را افزایش داده است و انتظار یک منجی و مصلح

عدالت گستر را در قلب‌های مضطرب و نگران؛ افزون ساخته است.

خداوندِ آگاه به سرّ و نهان بشر، برای این روز تدبیری اندیشیده و

برنامه ریزی کرده است و آن تدبیر چیرگی دین اسلام و آموزه‌های

گران سنگ آن بر همه ادیان به دست رادمردی الهی است تا بشر

با او از گرداب تباهی، فقر، تبعیض و فساد رهایی یابد.

در این رابطه دو  انگارة مهم از روایات استفاده می‌شود.

پیگیری ادامه این مطلب را به شما توصیه مینایم ....

------------------------------------------------------------------- 

[23] .توبه (9)، آیه 32، 33.

[24] . فتح( 48) آیه 28 .

[25] . صف(61) آیه 8 و 9.

[26] . کافی، ج 1، ح 9، ص 432.

[27] . کمال‌الدین  و تمام النعمة، ج 2، باب 58، ح 7.