90/7/13
11:50 ع
کتاب خالق بر کتاب مخلوق مقدم است : «فَاللَّهُ أَحَقُّ أَنْ تَخْشَوْهُ إِنْ کُنْتُمْ مُؤْمِنینَ» (توبه/13)
من تعجب میکنیم کتاب مخلوق را میخوانیم، کتاب خالق را نمیخوانیم. عنایتی که به کتاب
مخلوق هست، به کتاب خالق نیست. حتی در حوزهها و دانشگاهها و مراکز علمی
چند ساعت وقتمان صرف کتاب مخلوق میشود، چند ساعت وقتمان صرف کتاب خالق میشود.
قرآن کتاب هدایت است : «هُدیً لِلنَّاس» (بقره/185) آدم را از گیجی بیرون میآورد. آدم
قرآنی گیج نیست چون «قُلِ اللَّهُ ثُمَّ ذَرْهُم» (انعام/91)
خدایا وظیفهی شرعیاش چیست؟ آدمی که کار با قرآن ندارد، میگوید: این خوشش آمد،
این ناراحت شد، دائم دنبال این است که حزبش، قبیلهاش، مریدش، استادش، کارفرمایش
را راضی کند. آخرش هم راضی نمیشوند. خدا یکی است «قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ» (اخلاص/1) زود هم
راضی میشود. «یا سریع الرضا» مردم خیلی هستند، هم دیر راضی میشوند. «أَأَرْبابٌ مُتَفَرِّقُونَ خَیْر»
(یوسف/39) یوسف در زندان به بتپرستها گفت: چند تا آقا بالا سر داشته باشید، بهتر است یا یکی؟
فرمان خدا فرمان اداری نیست ، فرمانی است همراه با محبت : «یُحِبُّ الْمُتَّقین» (آلعمران/76)،
«یُحِبُّ الْمُحْسِنین» (بقره/195)، «یُحِبُّ الْمُتَطَهِّرین» (بقره/222)، «یُحِبُّ الصَّابِرینَ» (آلعمران/146)،
«یُحِبُّ الْمُتَوَکِّلینَ» (آلعمران/159)
یعنی بحث یُحِبُّ و لا یُحِبُّ در آن است. بحث امر و نهیاش همراه با عاطفه است.
غیر از کتابهای قانون است که امر و نهی در آن هست اما عاطفه در آن نیست.
منبع : بیانات حجت الاسلام قرائتی
پیام رسان
من کلا دلم میخواهد همه آدمهایی که با من در ارتباط هستن دست به دست هم بدن تا جامعه ای با نشاط و آگاه والبته امام زمانی داشته باشیم