روشـن شو وروشن کـن،دل هـای محبـان را
از مهر برافروزان چـــون مــه شــب دوران را
خودخواهی و خودبینی, نِی رسم مسلمانیست
خــــواندم رَه بـــوذر را، دیـــدم رَه سلمـــان را
زین عمـر گــرانمـــایه, زنهـــار مشــو غــافل
ارزان مفـروش ای جـان ، ایــن گوهر تابان را
افسوس که احکــامــش ، در کــار نمـــی بندیم
هر چند که میخوانیم ، نیکو همـــه قـــرآن را
گـــــر پــیـــرو مــولایـــی، وَر اهـــل تــولاّیـی
دیدهست کسی از تو دلجــویی و احســـان را؟
در خـانه ی دل خواهی ، گر جلوه ی رحمانـی
بیرون کن ازاین خانه، بی وسوسه شیطان را
در کنج قفس تا کِـی؟ پــابند هــوس تــا کِــی؟
ای طـــایر لاهـــوتــی ، یــاد آر گلــستــــان را
هـر کس که"شکوهی"بود در بند تن و جانش
بــــا او تو بگـــو حــاشا بیند رخ جـــانـان را