روزی علی (ع) و فاطمه زهرا (س) به اتفاق به صحرا رفته اند و به هنگام خوردن خرما و در قالب گفتگو و

مفاخره ای شنیدنی، تفریحی شیرین و دلپسند دارند. علی (ع) می فرماید: ای فاطمه ! رسول خدا ، مرا

بیشتر از تو دوست می دارد. و حضرت زهرا (س) پاسخ می گوید: از سخن تو تعجب می کنم ! آیا می شود

پیامبر اکرم (ص) تو را بیش از من دوست داشته باشند، در حالیکه من میوه دل او و عضوی از پیکرش و شاخه

ای از شاخسارش می باشم و غیر از من فرزندی ندارد.

پس از آن به نزد پیامبر رفتند و صحبتشان را در حضور پیامبر ادامه دادند، ابتدا فاطمه (س)

پیش دستی کرده و عرض کرد:

ای رسول خدا ! کدام یک از ما دو نفر نزد تو محبوب تریم، من یا علی؟ رسول خدا (ص) فرمود:

تو به من محبوب تری و علی از تو برای من عزیزتر است !

و پس از آن باز هم علی (ع) است و زهرا (س) و مفاخره ای شیرین و شنیدنی :

علی (ع)   : آیا من به تو نگفتم که فرزند فاطمه باتقوایم؟

زهرا (س)  : من نیز دختر خدیجه کبرایم

علی (ع)  : من فخر کائناتم

زهرا (س)  : من دختر کسی هستم که نزد خدا آنچنان گرامی شد که گویی به فاصله دو کمان یا نزدیکتر نسبت به پرودگارش قرار گرفت.

علی (ع)  : خدمتگزارم جبرئیل است.

زهرا (س)  : خطبه ام را در آسمان، راحیل خوانده است و خدمتگرارانم گروههای فرشتگان یکی پس از دیگری هستند.

علی (ع)  : من در جایگاهی رفیع و بلند زاده شدم.

زهرا (س)  : من هم در مقام والا و بلند مرتبه به ازدواج و همسری تو در آمدم...

علی (ع)  : شیعیان من از دانشم می نگارند.

زهرا (س)  : ظرف دانش شیعیان من نیز از دریای علمم لبریز می شود.

علی (ع)  : من کسی هستم که خداوند اسم مرا از اسم خود مشتق ساخته، او عالی است و من علی.

زهرا (س)  : من نیز چنین ام، او فاطر است و من فاطمه.

و زندگی کوتاه علی (ع) و زهرا (س) پر است از این قطعات تاریخی و صحنه های زیبا و شنیدنی

که نشانگر با نشاط و زیبا بودن زندگی ایشان است علیرغم تمام مشکلات و گرفتاریهای آنان.

چه نیکوست که همه ی ما شیعیان با الگو گرفتن از بزرگان دینمان فضای معنوی خانه را معطر

 و محیط زندگی را برای خود و فزندانمان زیبا نماییم تا نمایانگر اسلام ناب محمدی(ص) باشیم

رسول خدا (ص) به امیرالمؤمنین (ع) فرمود: «یا ابالحسن، این ماه رمضان است که پیش آمده است قبل از افطارت این دعا را بخوان؛

   زیرا جبرئیل (ع) بر من نازل شده و گفت یا محمد، هر کس در ماه رمضان پیش از اینکه افطار کند این دعا را بخواند

خداوند دعای او را مستجاب فرماید و روزه و نماز او را قبول نماید و ده دعای او را به اجابت رساند و گناه او را بیامرزد

و غم او را بر طرف فرماید و اندوه او را زایل گرداند و حوائج او را بر آورد و خواهشهای او را بپذیرد و عمل او را

با اعمال پیغمبران و صدیقان بالا ببرد و روز قیامت که به عرصه محشر آید صورت او نورانی‌تر از ماه شب بدر باشد

گفتم: ای جبرئیل آن دعا کدام است؟

گفت:اللَّهمَّ ربَّ النُّورِ العَظیم، ورَبَّ الکُرسیِّ الرَّفیع، ورَبَّ البَحرِ المَسجور، ورَبَّ الشَّفعِ الکَبیر، والنُّور العَزیز،

ورَبَّ التَّوراهِ والإنجیلِ والزَّبورِ، والفُرقانِ العَظیمِ.

أنت إلهٌ مَن فی السَّمواتِ وإلهُ مَن فی الأرضِ لا إلهَ فِیهِما غَیرُکَ، وأنتَ جَبّارُ مِن فی السِّموات وجَبّار مَن فی

الإرضِ لا جَبّار فیهِما غَیرُکَ، أنت مَلِکُ مَن فی السَّموات، ومَلِکُ مَن فی الأرضِ، لا مَلِکَ فیهما غَیرُکَ،

أسألُکَ بِاسمِکَ الکَبیرِ، و نُور وَجهِکَ المُنیرِ، وبمُلکِکَ القَدیمِ.

یا حَیُّ یا قَیِّومُ، یا حَیُّ یا قَیُّوم یا حَیُّ یا قَیّوم، أسألُکَ بِاسمِکَ الّذی أشرَقَ بِهِ کُلِّ شَیءٍ، وبِاسمِکَ الّذی

أشرَقَت بِهِ السّمواتُ والأرضُ، وبِاسمِکَ الّذی صَلُحَ بِهِ الأوَّلونَ، وبِهِ یَصلُحُ الاخِرونَ.

یا حَیّاً قَبلَ کُلِّ حَیّ، ویا حَیّاً بَعدَ کُلِّ حَیّ، ویا حَیُّ لا إلهَ إلا أنت صَلِّ علی مُحَمّدٍ وآلِ مُحَمَّد، واغفِر لی ذُنُوبی،

واجعَل لی مِن أمرِی یُسراً وفَرَجاً قَریباً، وثَبِّتنی علی دینِ مُحَمَّدً وآل محمد و وعلی هُدی مُحَمَّدٍ وآلِ مُحَمَّد، و

علی سُنَّهِ مُحَمَّدٍ وآلِ مُحَمَّد، علیه وعلیهِم السَّلام.

واجعَل عَملِی فی المَرفوعِ المُتَقَبِّلِ، وهَب لی کما وَهَبتَ لأولیائِکِ وأهلِ طاعَتِکَ، فانّی مُؤمِنٌ بِکَ، ومُتَوَکِّلٌ

عَلیک، مُنیبٌ الیکَ، مَعَ مَصیری إلیکَ، وَتَجمَع لی ولأهلِی وَلوِلَدَی الخَیرَ کُلَّهُ، وتَصرِف عَنّی وَعَن وَلَدی

وأهلِی الشَّرَّ کُلَّهُ.أنتَ الحَنّانُ المَنّانُ بَدیعُ السّمواتِ والأرضِ، تُعطِی الخَیرَ مَن تَشاءُ، وتَصرِفُهُ عَمَّن تَشاءُ،

 فَامنُن علی بِرَحمَتِکَ یا أرحَمَ الرّاحِمِینَ.

یک وزیری داخل ماشین نشست

کیف و گوشی دفتر و دستک  بدست

کم کمک با شوفرش دمساز شد

باب صحبت بین آن دو باز شد

آن وزیر از ارز با رانده گفت

شوفر از گاز و کلاچ و دنده گفت

شوفر از فرسایش لاستیک گفت

آن دگر از پیمان آتلانتیک گفت

آن وزیر از ارز گفت و از دلار

شوفر از نرخ بلیط لاله زار

گفت می دانی سقوط ارز چیست

یا پزشکان بدون مرز چیست

چیست اصل پادمان و پرتکل

چیست قانون جزا و جزء و کل

گفت ما را با سیاست کار نیست

کار مردان این قر و اطفار نیست

گفت با راننده ی خود آن وزیر

ای عزیز بی خیال سر به زیر

با سیاست هر کسی نا آشناست

حول و حوش نصف عمرش بر فناست

مدتی بگذشت از این ماجرا

آن وزیر از مسندش شد کله پا

مدتی را بی هدف در خانه بود

تا مگر پستی بگیرد زود زود

مثل خود را او فراوان دیده بود

طالع خود را چو آنان دیده بود

چون می آوردندشان از صدر زیر

یا معاون می شدند و یا سفیر

از قضای روزگار و بخت شور

همچنان از کار دولت ماند دور

مدتی در منزلش بی کار بود

فکر و ذکرش پاکت سیگار بود

عصر جمعه حول و حوش انقلاب

چرخ می زد در خیابان بی حساب

از قضا راننده را در راه دید

با وی از احوال خود گفت و شنید

گفت دیگر در بساطم آه نیست

بعد از این از هیچ کار اکراه نیست

قلب شوفر مهربان و صاف بود

خیر خواه وخوب و با انصاف بود

گفت دارم یک رفیق منعطف

صاحب یک خودروی " تهران الف "

با رفیقم ساعتی دیدار کن

بعد از آن با خودروی او کار کن

آن وزیر با راننده فرمود ای عمو

لطف داری تو ولی تصدیق کو

گفت تصدیق از اساس کار ماست

چون نداری کل عمرت بر فناست

روزی بهلول به حمام رفت، ولی خدمتکاران حمام به او بی اعتنایی نمودند و آن طور که دلخواه بهلول بود او را کیسه ننمودند.

با این حال بهلول وقت خروج از حمام ده دیناری که به همراه داشت یک جا به استاد حمام داد.

بهلول باز هفته دیگر به حمام رفت. ولی این دفعه تمام کارگران با احترام کامل او را شستشو نموده و بسیار مواظبت نمودند. ولی با اینهمه سعی و کوشش کارگران، بهلول به هنگام خروج فقط یک دینار به آنها داد.

حمامی متغیر گردیده پرسیدند:« سبب بخشش بی جهت هفته قبل و رفتار امروزت چیست؟»

بهلول گفت:«مزد امروز حمام را هفته قبل که حمام آمده بودم پرداختم و مزد آن روز حمام را امروز می پردازم تا شما ادب شده و رعایت مشتری های خود را بکنید.»

یک روز عربی ازبازار عبور میکرد  که چشمش به دکان خوراک پزی افتاد از بخاری که از سر دیگ بلند میشد خوشش آمد تکه نانی که داشت بر سر آن میگرفت و میخورد هنگام رفتن صاحب دکان گفت تو از بخار دیگ من استفاده کردی وباید پولش را بدهی مردم جمع شدن  مرد بیچاره که از همه جا درمانده بود بهلول را دید که از آنجا میگذشت  از بهلول تقاضای قضاوت کرد ،بهلول  به آشپز گفت آیا این مرد از غذای تو خورده است؟

کارگران حمامی چون این بذل و بخشش را بدیدند، همگی پشیمان شدند که چرا نسبت به او بی اعتنایی نمودند.

کسى از امام ، مفهوم ایمان را پرسید و حضرتش فرمود :

ایمان ، تکیه بر چهار پایه دارد : صبر ، یقین ، عدل ، و جهاد .

صبر نیز بر چهار پایه استوار است :

شوق ، هراس ، زهد ، و انتظار . آن که اشتیاق بهشت یابد ،

شهوتهایش به سردى گراید ، آن که از آتش بهراسد ، از محرمات

دورى کند ، آن که در دنیا زهد ورزد ، مصیبتها را ساده انگارد ،

 و آن که مرگ را منتظر باشد ، در نیکیها شتاب کند .

یقین نیز بر چهار پایه استوار است :

بینش هوشمندانه ، تاویل حکمت ، پندگیرى از اعمال ،

و سنت نسلهاى پیشین . آن که با بینش و هوشمندى

دیده بگشاید ، حکمت را نمایان بیند ، و او که حکمت نمایانش

شود ، عبرت را بشناسد ، و کسى که به درستى عبرت را

بشناسد ، بدان ماند که با نسلهاى گذشته در تاریخ حضور دارد .

عدل نیز بر چهار پایه استوار است :

فهمى ژرف ، دانشى عمیق ، حکمى برجسته ، و حکمتى ریشه دار .

آن که بفهمد ، به ژرفاى دانش راه یابد ، و هر که بدان ژرفا رسد ،

از زلال سرچشمه‏هاى قانون بجوشد ، و هر که چنین ژرف اندیشى و

 بردبارى و متانتى یابد ، در جریان کارش به تفریط نگراید و به گونه‏اى

ستایش انگیز در میان مردم بزید .

و جهاد بر چهار پایه تکیه دارد :

امر به معروف ، نهى از منکر ، صداقت در هر جایگاهى ، و دشمنى

با فاسقان . هر که به معروف امر کند ، مومنان را پشتوانه‏ى محکمى

باشد ، و آن که از منکر نهى کند ، منافقان را بینى بر خاک مالد ، و

 کسى که در هر صحنه با صداقت حضور یابد ، بى تردید تعهد و مسئولیت

 خود را انجام دهد ، و کسى که فسق پیشگان را دشمن دارد و براى خدا

خشمگین شود ، خدا نیز در حمایت او به خشم آید و در روز قیامت خشنودش کند .

کفر را نیز چهار پایه است :

کاوش پرتکلف ، درگیرى و جدل ، زنگار درون ، و موضع‏گیرى متضاد با حق

هر که بى‏جهت کند و کاو کند ، به حق نگراید ، و کسى که بر مبناى جهل ،

کشمکش بسیار کند ، حق نابینیش تداوم یابد ، و آن که به این دلیل ،

دلش زنگار بندد ، زشتى در نگاهش زیبا و زیبایى زشت بنماید و مست

گمراهى شود ، و سرانجام کسى که با حق در ستیز قرار گیرد ، راههاى

حرکتش به تنگناها بینجامد و جریان کارش دشوار و پیچیده شود و در ادامه‏ى

راه به بن‏بست رسد .

شک نیز تکیه بر چهار پایه دارد :

درگیرى بى‏منطق ، هراس ، آمد و شد بیهوده ، و سرسپردگى . کسى

که درگیرى بى‏منطق را روش گیرد ، شبش به روز نینجامد ، و چنین شب‏زده‏ى

 هراسناک آینده ، به واپس گراید ، و هر آن که در کژ راهه‏ى شک آمد و شد کند ،

لگد کوب شیاطین شود ، و چنین تبه روزى که خود را به دشمن سپارد ،

جز تباهى دنیا و آخرت نصیبى نبرد .

هله شمع بزم صفوت در برج لافتایى

گل گلشن ولایت مه برج هل اتایى

که وسیله نجاتى و صحیفه وجودى

و خلیفه رسولى و لطیفه خدایى

همه خلعت و صفایى که خلیل را سلیلى

همه رفعت و علائى که على مرتضایى

هله برفراز, شاها! به فلک لواى دولت

که خدا پس از پیمبر به تو داده کدخدایى

بفراز چتر میرى بفروز تخت شاهى

که به جز تو کس نزیبد به بزرگى و کیایى

بگذار شهر غربت بدر آز چاه عزلت

بنشین به تخت عزت که عزیر مصر مایى

تو شهاب دیوسوزى بستان ز دیو خاتم

مگذار تا نشیند به سریر پادشایى

بشکن شکوه دیوان بنشین به صدر ایوان

به فراز چرخ کیوان بفروز چتر شایى

ز فلک فرشته آید به تو تهنیت بگوید

که خجسته باد امیرا به تو منصب کیایى

همه شب به چرخ ناهید سراید این ترانه

که مبارک است تشریف جناب کبریایى

ز زلال عمر بخشت قدحى به تشنگان ده

نه ره است تشنه مردن چو تو مى کنى سقایى

نه عجب بودکه نسرین فلک شکار سازم

چو کبوتر دلم شد به هواى تو هوایى

نه ز موج بحر ترسم نه ز انقلاب دریا

به سفینه اى نشستم که در او تو ناخدایى

چو نداى فقر و فخرى بشنیدم از پیمبر

ندهم به سلطنت دولت فقر و بینوایى

به همه دیار رفتم ز همه نشان گرفتم

نه کس از توام نشان داد و نگفت از کجایى

ز کَست نشان چه جویم که تو در میان جانى

ز دلم سراغ گیرم که تو با دل آشنایى