عصر یک جمعهء دلگیر، دلم گفت بگویم

بنویسم که چرا عشق به انسان نرسیده است؟

چرا آب به گلدان نرسیده است؟

چرا لحظهء باران نرسیده است؟

 وهر کس که در این خشکی دوران به لبش جان نرسیده است

، به ایمان نرسیده است و غم عشق به پایان نرسیده است.

 بگو حافظ دلخسته زشیراز بیاید بنویسد

که هنوزم که هنوز است

 چرا یوسف گمگشته به کنعان نرسیده است ؟

چرا کلبه احزان به گلستان نرسیده است؟

دل عشق ترک خورد،

 گل زخم نمک خورد،

 زمین مرد،

زمان بر سر دوشش غم و اندوه به انبوه فقط برد،

فقط برد، زمین مرد، زمین مرد ،

خداوند گواه است،دلم چشم به راه است،

و در حسرت یک پلک نگاه است،

 ولی حیف نصیبم فقط آه است و همین آه

 خدایا برسد کاش به جایی،

 برسد کاش صدایم به صدایی...

عصر این جمعه دلگیر وجود تو کنار دل هر بیدل آشفته شود حس،

تو کجایی گل نرگس؟

به خدا آه نفس های غریب تو که آغشته به حزن است

 زجنس غم و ماتم،

 زده آتش به دل عالم و آدم

 مگر این روز و شب رنگ شفق یافته

در سوگ کدامین غم عظمی

به تنت رخت عزا کرده ای؟ ای عشق مجسم!

 که به جای نم شبنم بچکد خون جگر دم به دم از عمق نگاهت.

 نکند باز شده ماه محرم

که چنین می زند آتش به دل فاطمه آهت

به فدای نخ آن شال سیاهت

به فدای رخت ای ماه!

 بیا صاحب این پرچم زیبا

و تویی صاحب این مجلس و این روضه و  این بزم

آجرک الله!

عزیز دو جهان یوسف در چاه ،

دلم سوخته از آه نفس های غریبت

دل من بال کبوتر شده

خاکستر پرپرشده،

همراه نسیم سحری روی پر فطرس معراج

 نفس گشته هوایی

 و سپس رفته به اقلیم رهایی،

به همان  صحن و سرایی

که شما زائر آنی و خلاصه شود آیا

 که مرا نیز به همراه خودت زیر رکابت 

 ببری تا بشوم کرب و بلایی،

به خدا در هوس دیدن شش گوشه دلم تاب ندارد ،

نگهم خواب ندارد،

قلمم گوشه ی دفتر غزل ناب ندارد،

شب و روز دیده ز شوقش

 طلب خواب ندارد،

همه گویند به انگشت اشاره

مگر این عاشق بیچارهء دلدادهء دلسوخته ارباب ندارد...

تو کجایی؟ تو کجایی

شده ام باز هوایی،شده ام باز هوایی...

گریه کن ،گریه وخون گریه کن آری

 که هر آن مرثیه را خلق شنیده است

 شما دیده ای آن را و اگر طاقتتان هست

کنون من نفسی روضه ز مقتل بنویسم،

و خودت نیز مدد کن که قلم در کف من

همچو عصا در ید موسی بشود

چون تپش موج مصیبات بلند است،

به گستردگی ساحل نیل است،

و این بحر طویل است

وببخشید که این مخمل خون بر تن تبدار حروف است

 که این روضهء مکشوف لهوف است،

عطش بر لب عطشان لغات است

و صدای تپش سطر به سطرش

همگی موج مزن آب فرات است،

 و ارباب همه سینه زنان کشتی آرام نجات است ،

ولی حیف که ارباب «قتبل العبرات» است،

 ولی حیف که ارباب«اسیر الکربات» است،

 ولی حیف هنوزم که هنوز است

 حسین ابن علی تشنهء یار است

 و زنی محو تماشاست زبالای بلندی،

 الف قامت او دال و همه هستی او در کف گودال

و سپس آه که «الشّمرُ ...»

خدایا چه بگویم «که شکستند سبو را وبریدند ...»

دلت تاب ندارد

به خدا با خبرم می گذرم از تپش روضه

که خود غرق عزایی،

 تو خودت کرب و بلایی،

قسمت می دهم آقا

به همین روضه که در مجلس ما نیز بیایی،

تو کجایی ... تو کجایی...

       امام حسین علیه السلام فرمودند:

لا أفلح قوم إشتروا مرضاة المخلوق بسخط الخالق.

کسانی که رضایت مخلوق را به بهای غضب خالق بخرند،

رستگار نخواهند شد.

(مقتل خوارزمی،ج 1،ص239)

       امام حسن علیه السلام فرمودند:

المسؤول حر حتی یعد ، ومسترق المسؤول حتی ینجز.

انسان تا وعده نداده ، آزاد است . اما وقتی وعده میدهد زیر بار

مسؤولیت میرود ،و تا به وعدهاش عمل نکند رها نخواهد شد .

(بحار الانوار،ج78،ص113)

       امام حسین علیه السلام فرمودند:

من حاول اَمرا بمعصیة الله کان اَفوت لما یرجو و اَسرع لما یحذر. 

کسی که بخواهد از راه گناه به مقصدی برسد ، دیرتر به آروزیش

می رسد و زودتر به آنچه می ترسد گرفتار می شود .

(بحارالانوار،ج78،ص120)

       امام حسین علیه السلام فرمودند:

من طلب رضی الناس بسخط الله وکله الله إلی الناس . 

کسی که برای جلب رضایت و خوشنودی مردم ، موجب

خشم و غضب خداوند شود، خداوند او را به مردم وا می گذارد.

(بحارالانوار،ج78،ص126)

       امام حسین علیه السلام فرمودند:

من اَحبک نهاک و من اَبغضک اَغراک.

کسی که تو را دوست دارد، از تو انتقاد می کند و کسی

 که با تو دشمنی دارد، از تو تعریف و تمجید می کند

(بحار الانوار،ج75،ص128)

       امام حسین علیه السلام فرمودند:

من دلائل العالم إنتقادة لحدیثه و علمه بحقائق فنون النظر.

از نشانه های عالم ، نقد سخن و اندیشه خود و آگاهی

 از نظرات مختلف است .

(بحارالانوار،ج78،ص119)

       امام حسین علیه السلام فرمودند:

أیما اثْنَین جَرى بینهما کلام فطلب أحدهما رضَـى الاخر کانَ سابقة الىَ الجنّة 

هر یک از دو نفـرى که میان آنها نزاعى واقع شـود و یکـى از آن

دو رضایت دیگرى را بجـویـد ، سبقت گیـرنـده اهل بهشت خـواهـد بــود

(محجه البیصاء ج 4،ص 228)

       امام حسین علیه السلام فرمودند:

لاأفلَحَ قـَومٌ اشتَـروا مَـرضـاتِ الْمَخلـُوق بسَخَطِ اْلخـالِق 

رستگـار نمی شود مـردمـى که خشنـودى مخلـوق را در

مقـابل غضب خـالق خریدنـد

(تاریخ طبرى،ص 1،ص 239)

       امام حسین علیه السلام فرمودند:

إنَّ شِیعَتَنا مَنْ سَلمَت قُلُوبُهُم مٍن کُلِّ غَشٍّ وَ غِلٍّ وَ دَغَلٍ 
بدرستی که شیعیان ما قلبشان از هرناخالصی و حیله و تزویر پاک است

(فرهنگ سخنان امام حسین ص/ 476)

    امام حسین علیه السلام فرمودند:

لا یأمَن یومَ الْقیامَةِ إلاّ مَنْ خافَ الله فِی الدُّنیا 
کسی در قیامت در امان نیست مگر کسی که در دنیا ترس از خدا در دل داشت

(مناقب ابن شهر آشوب ج/4 ص/ 69)

    امام حسین علیه السلام فرمودند:

أَعْجَزالنّاسٍ مَنْ عَجَزَ عَنِ الدُّعاء
عاجزترین مردم کسی است که نتواند دعا کند

(بحارالانوارج/ 93 ص/ 294)

    امام حسین علیه السلام فرمودند:

اَلْبُکاءُ مِنْ خَشیةِ اللهِ نَجآةٌ مِنَ النّارِ 
گریه از ترس خدا سبب نجات از آتش جهنّم است

(حیات امام حسین ج 1 /ص 183)

    امام حسین علیه السلام فرمودند:

مَن حاوَلَ اَمراً بمَعصِیَهِ اللهِ کانَ اَفوَتَ لِما یَرجُو وَاَسرَعَ لِمَجئ ما یَحذَرُ

آن که در کاری که نافرمانی خداست بکوشد امیدش را از دست

می دهد و نگرانیها به او رو می آورد.

(بحار الانوار ، ج 3 ، ص 397)

    امام حسین علیه السلام فرمودند:

لاتـَرفع حــاجَتَک إلاّ إلـى أحـَدٍ ثَلاثة: إلـى ذِى دیـنٍ، اَو مُــرُوّة اَو حَسَب 

جز به یکى از سه نفر حاجت مبر: به دیندار، یا صاحب مروت، یا کسى

که اصالت خانوادگى داشته باشد

(تحف العقول ، ص 251)

تا شعلة هجران تو خاموش کنم

بر آتش دل ز صبر، سرپوش کنم

بسیار بکوشیدم و، نتوانستم

  یک لحظه غم تو را فراموش کنم

ای کاش، دمی دهد امانم این اشک

 تا نقش تو را به دیده منقوش کنم

آخر چه شود، شبی به خوابم آئی

 تا جام محبت تو را نوش کنم

بنشینی و، در برت، مرا بنشانی

تا زمزمة نوازشت گوش کنم

گر بار دگر مرا در آغوش کشی

صد بوسه بر آن دست و بر آن دوش کنم 

سجاده تو، که می‌دهد بوی تو را

 برگیرم و، بوسم و، در آغوش کنم

چون درد فراق تو، ز حد درگذرد

 زین عطر تو قلب خویش، مدهوش کنم

از حمله غارت به دلم آتشهاست

این داغ، عیان، ز لاله گوش کنم

گویند به من، یتیم غارت زده ام

زآن چشمة چشم خویش پرجوش کنم

دیگر اگر ای پدر نخواهی برگشت

برخیزم و، پیکرم سیه پوش کنم؟

این داغ حسین، جاودان است (حسان)

هرگز نتوان به اشک، خاموش کنم

1-       امام صادق علیه السلام   :

تکبر، این است که مردم را تحقیر کنى و

حق را خوار شمارى.

کافى، ج2، ص310، ح8

2-       امام على علیه السلام   :

حرص و تکبّر و حسادت، انگیزه هاى

فرورفتن در گناهانند.

نهج البلاغه، حکمت 371

3-       رسول اکرم صلى الله علیه و آله   :

آیا شما را از اهل دوزخ آگاه نکنم؟ هر

 درشتخوىِ خشنِ متکبّر.

 الترغیب و الترهیب، ج3، ص563، ح16

4-      امام صادق علیه السلام :

هیچ کس نیست که تکبّر ورزد، مگر بر اثر خوارى

 و حقارتى است که در خود مى بیند.

کافى، ج2، ص312، ح17

5-      امام على علیه السلام :

در شگفتم از شخص متکبّر، که دیروز نطفه اى

بوده و فردا لاشه اى است.

نهج البلاغه، حکمت 126

6-      رسول اکرم صلى الله علیه و آله :

براستى که خوش دارم مرد با خوشحالى و افتخار

چیزى را با دست خودش براى خانواده اش ببرد

و بدین وسیله تکبر را از خود دور کند.

تنبیه الخواطر، ج1، ص201

7-      امام على علیه السلام :

در وصف پرهیزگاران، مى فرماید:

اگر از کسى دورى مى کند، به خاطر دنیاگریزى

و پاکدامنى است و اگر به کسى نزدیک مى شود،

از سر خوشخویى و مهربانى است، نه دورى

کردنش از روى تکبر و نخوت است و نه نزدیک

شدنش از روى مکر و فریب.

نهج البلاغه، خطبه 193

8-      امام صادق علیه السلام :

هر کس خودش را بهتر از دیگران بداند، او از متکبران

 است. حفص بن غیاث مى گوید: عرض کردم:

اگر گنهکارى را ببیند و به سبب بى گناهى و پاکدامنى

 خود، خویشتن را از او بهتر بداند چه؟ فرمودند: هرگز

 هرگز! چه بسا که او آمرزیده شود اما تو را براى

حسابرسى نگه دارند، مگر داستان جادوگران و

موسى علیه السلام را نخوانده اى؟

کافى، ج8، ص128، ح98

9-      امام على علیه السلام :

از این جاست که خداوند بندگان مؤمن خود

 را به وسیله نمازها و زکاتها و جدّیت در روزه دارى

در روزهاى واجب، نگهبانى مى کند، زیرا که این

امور باعث آرام شدن اعضاء و جوارح و خشوع

دیدگان و فروتنى جانها و خضوع دلها و بیرون راندن

 کبر و نخوت از وجود آنان مى شود... بنگرید،

که این اعمال چگونه نمودهاى فخر فروشى

را در هم مى شکند و آثار و نشانه هاى تکبر

 را مى زداید!

نهج البلاغه، خطبه 192

10-   امام حسن مجتبى علیه السلام :

در پاسخ کسى که به ایشان گفت: در وجود

 شما تکبّر است، فرمودند: هرگز، تکبّر تنها

از آن خداست. اما در وجود من، عزّت است.

 خداى متعال فرموده است: «و عزّت از آن خدا

و پیامبر او و مؤمنان است».

بحارالأنوار، ج24، ص325، ح40

11-   امام صادق علیه السلام :

در آسمان دو فرشته بر بندگان گماشته شده اند

پس هر کس براى خدا تواضع کند، او را بالا برند

و هر کس تکبر ورزد او را پَست گردانند.

کافى، ج2، ص122، ح2

12-   امام کاظم علیه السلام :

زراعت در زمین هموار مى روید، نه بر سنگ

سخت و چنین است که حکمت، در دل هاى

متواضع جاى مى گیرد نه در دل هاى متکبر.

خداوند متعال، تواضع را وسیله عقل و تکبر را

وسیله جهل قرار داده است.

تحف العقول، ص 396

13-   پیامبر اکرم صلى‏الله‏علیه‏و‏آله :

آیا شما را از کم شباهت‏ترینتان به خودم آگاه نسازم؟

عرض کردند: چرا، اى رسول خدا! فرمودند:

زشتگوىِ بى آبروىِ بى شرم، بخیل، متکبر،

کینه توز، حسود، سنگدل، کسى

 که هیچ امیدى به خیرش و امانى از شرش نیست.

کافى، ج 2، ص 291، ح 9

14-پیامبر اکرم صلى‏الله‏علیه‏و‏آله :

هر که تکبر کند خدا پستش گرداند، او در چشم

مردم کوچک است و در خیال خودش بزرگ

کنز العمال ح5737

15-       امام محمد باقر علیه السلام:

دورترین مردم ار خداوند عزّو جل در روز قیامت

سرکشانِ متکبّر هستند.

جهادالنفس،ص254

16-   امام صادق علیه السلام:

هیچ مردی نیست که تکبر بورزد یا خود را بزرگ

بشمارد مگر بخاطر ذلتی که در نفس خود می یابد.

جهادالنفس، ح585

17- حضرت زهرا (س)

خدای تعالی ایمان را برای پاکیزگی از شرک قرار داد ،

و نماز را برای دوری از تکبر و خودخواهی.

احتجاج طبرسی، ج1، ص258

18- امام صادق علیه السلام:

کسی که در قلبش به اندازه ذره ای کبر و خود

بزرگ بینی باشد به بهشت وارد نمی شود.

جهاد النفس، ح 569

19- امام صادق علیه السلام:

تکبر، آن است که مردم را تحقیر کنى و حق

را خوار شمارى.

میزان الحکمة- ج10-ص16-ح 17357

20- امام على علیه السلام:

چه زشت است فروتنى هنگام نیاز و در هنگام بی ‏نیازى.

نهج‏ البلاغه، نامه 31 دانش نامه

امیرالمومنین ج6-ص220-ح2604

 یکی قطره باران ز ابری چکید

 خجل شد چو پهنای دریا بدید

 که جایی که دریاست ، من کیستم

گر او هست ، حقّا که من نیستم

چو خود را به چشم حقارت بدید

 صدف در کنارش به جان پرورید

 سپهرش به جایی رسانید کار

 که شد نامور لؤلؤ شاهوار

 بلندی از آن یافت کاو پست شد

در نیستی کوفت تا هست شد

 تواضع کند هوشمند گزین

 نهد شاخ پُر میوه سر بر زمین

فاطمه(سلام الله علیها) و زنان صالحه

پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله فرمود: گویا دخترم

فاطمه(سلام الله علیها) را می‏بینم که در روز قیامت

می‏آید بر شتری از نور سوار شده، از طرف راستش هفتاد

هزار فرشته، و از چپ او هفتاد هزار و از پیش رو هفتاد

هزار و از پشث سر هفتاد هزار فرشته قرار گرفته‏اند.

زنهای مؤمنه‏ی امتم را به بهشت رهبری می‏کند  .

پس هر زنی که در شبانه روز نماز پنجگانه را بخواند

و ماه رمضان را روزه بگیرد و حج خانه‏ی خدا بجا بیاورد

و زکاتش مالش را بدهد و شوهرش را اطاعت کند و بعد

از من ولایت علی را قبول داشته باشد به شفاعت

دخترم فاطمه(سلام الله علیها) داخل بهشت می‏شود.

بحار الانوار: ج 43 ص 24 از امالی صدوق.

تسبیح حضرت زهرا(سلام الله علیها)

امام صادق علیه‏السلام می‏فرماید: ما کودکانمان را به

تسبیح فاطمه(سلام الله علیها)امر می‏کنیم همانطور

که به نماز امر می‏کنیم. پس تو نیز آن را انجام ده و ملازمت

کن، زیرا هر بنده‏ای که بر آن ملازمت کند شقی و بدبخت

نمی‏شود.

و نیز فرمود: من تسبیح فاطمه(سلام الله علیها)بعد از

هر نماز را از هزار، رکعت نماز در هر روز بیشتر دوست دارم.

امام باقرفرمود: با هیچ حمدی به خدا عبادت نشده که بهتر

از تسبیح فاطمه(سلام الله علیها)باشد، و اگر چیزی از تسبیح

فاطمه(سلام الله علیها)بهتر بود پیامبر صلی الله علیه و آله

آن را به فاطمه(سلام الله علیها)می‏بخشید و یاد می‏داد. 

فروع کافی: ج 3 ص 43?

خدمتکار زهرا(سلام الله علیها)

وقتی که فاطمه(سلام الله علیها) به شهادت رسید،

ام‏ایمن سوگند یاد کرد که در مدینه نباشد، زیرا طاقت

نداشت جاهایی را که فاطمه(سلام الله علیها) در آنجا

بوده ببیند.

از مدینه به قصد مکه بیرون آمد و مقداری از راه را که

طی کرد سخت تشنه شد. دستهایش را بلند کرد و

گفت: پروردگارا، من کنیز فاطمه(سلام الله علیها) هستم،

مرا از تشنگی می‏کشی؟!!

در این هنگام خداوند دلو آبی از آسمان فرستاد، و ام‏ایمن

آب نوشید و بعد از آن هفت سال به غذا و نوشیدنی احتیاج

بیدا نکرد، و مردم در روزهای بسیار گرم او را می‏فرستادند

و او تشنه نمی‏شد.  

بحار الانوار: ج 43 ص 28 ح 32 از الخرائج: ص 53?

سیدة النساء در کتب آسمانی

پیامبر صلی الله علیه و آله به یک یهودی فرمود:اول چیزی

که در تورات نوشته شده… آنگاه این آیه را خواند…

«یجدونه مکتوبا عندهم فی التوراة و الانجیل، و مبشرا

برسول یأتی من بعد اسمه احمد»… یعنی: «آن را نزد

خودشان در تورات و انجیل می‏یابند که مژده می‏دهد

به پیامبری که بعد می‏آید و نام او احمد است».

و اما دوم و سوم و چهارم چیزی که در تورات نوشته

شده: علی و فاطمه(سلام الله علیها) و دو سبط آنان

است. و آن فاطمه(سلام الله علیها) سیدة نساءالعالمین

است. و آنان در تورات به این نامها هستند ایلیا و شبر و

شبیر و هلیون، یعنی: علی و حسن و حسین و

فاطمه(سلام الله علیهم)

اختصاص شیخ مفید: ص 36?

همچنین فرمود: ما بر عرش پروردگارمان این گونه

نوشته شده‏ایم: محمد صلی الله علیه و آله خیر النبیین،

و علی سید الوصیین، و فاطمه(سلام الله علیها)

سیدة نساءالعالمین. 

اختصاص شیخ مفید: ص 91?

دعای مستجاب

سلمان فارسی می‏گوید: وقتی امیرالمؤمنین علیه‏السلام

را از خانه بیرون آوردند، فاطمه(سلام الله علیها)نیز بیرون

آمد تا نزدیک قبر پیامبر صلی الله علیه و آله رسید و

فرمود: پسر عم مرا رها کنید. قسم به خدائی که

پیامبر صلی الله علیه و آله را به حق مبعوث کرده،

اگر او را رها نکنید ... و به درگاه خدا ناله می‏کنم. بدانید

که ناقه‏ی صالح در پیشگاه خدا از فرزندان من گرامی‏تر نیست.

سلمان می‏گوید: به خدا قسم دیدم که پایه‏های دیوار

مسجد از جا کنده شد بطوری که اگر کسی می‏خواست

از زیر آن عبور کند می‏توانست.

من گفتم: یا سیدتی و مولاتی، خداوند تبارک و تعالی پدرت

را رحمت فرستاده. پس از ناحیه‏ی تو برای امت نقمت و

عذاب نباشد! حضرت از نفرین دست باز داشت و دیوارها

به گونه‏ای بجای خود برگشت که از زیر آنها گرد و غبار

بلند شد و به حلقوم ما داخل شد  

بحار الانوار: ج 43 ص 231 از اختیار معرفة الرجال شیخ طوسی. 

دعا در گرفتاری سخت

امام زین‏العابدین علیه‏السلام فرمود: روزی که پدرم

شهید شد مرا در حالی به سینه‏اش چسبانید می‏فرمود:

پسرم دعائی که مادرم فاطمه(سلام الله علیها)به من

آموخته حفظ کن که پیامبر صلی الله علیه و آله به مادرم

و جبرئیل به پیامبر صلی الله علیه و آله آموخته که در

وقت حاجت و کار مهم و ناراحتی و گرفتاری و امر بزرگ

سخت و سنگین این دعا را بخوانند:

بحق یس والقرآن الحکیم، و بحق طه والقرآن العظیم،

یا من یقدر علی حوائج السائلین، یا من یعلم ما فی

الضمیر، یا منفس عن المکروبین، یا مفرج عن المغمومین،

یا راحم الشیخ الکبیر، یا رازق الطفل الصغیر، یا من لایحتاج

الی التفسیر، صل علی محمد و آل محمد وافعل

بی کذا و کذا.

و بجای کذا و کذا حاجت خود را بخواه.  

بحار الانوار: ج 43 ص 327 از دعوات راوندی. 

یا علی رفتم بقیع اما چه سود ؟ 

هر چه گشتم فاطمه ( س) آنجا نبود

یا علی قبر پرستو یت کجاست؟

آن گل صد برگ خوش بویت کجاست ؟

 هر چه باشد ما نمک پرورده ایم

 دل به عشق فاطمه خوش کرده ایم

*************************

 ای کاش فد ک این همه اسرار نداشت 

 ای کاش مدینه در و دیوار نداشت

  فریاد دل محسن زهرا اینست 

 ای کاش در سوخته مسمار نداشت

1-        امام رضا علیه السلام فرمودند:

مَن رَضى عن الله تعالى بالقَلیل مِن الرّزق رضَى

الله منه بالقَلیل مِنَ العَمل

هر کـس به رزق و روزى کم از خدا راضى باشد،

خداوند از عمل کم او راضى خواهد بود

(بحـارالانـوار،ج 78،ص 357)

2-        امام حسین علیه السلام فرمودند:

لاتـَرفع حــاجَتَک إلاّ إلـى أحـَدٍ ثَلاثة: إلـى ذِى دیـنٍ، اَو

مُــرُوّة اَو حَسَب

جز به یکى از سه نفر حاجت مبر: به دیندار، یا صاحب

مروت، یا کسى که اصالت خانوادگى داشته باشد

(تحف العقول ، ص 251)

3-        امام رضا علیه السلام فرمودند:

مَـن فـرّج عن مـومـن فـرّج الله عَن قَلبه یـَوم القیمة

هر کس اندوه و مشکلى را از مومنى بر طرف نماید

خداوند در روز قیامت انـدوه را از قلبش بر طرف سازد

 (اصول کافى، ج 3، ص 268)

4-        امام حسین علیه السلام فرمودند:

أَعْجَزالنّاسٍ مَنْ عَجَزَ عَنِ الدُّعاء

عاجزترین مردم کسی است که نتواند دعا کند

(بحارالانوارج/ 93 ص/ 294)

5-        امام محمد باقر علیه السلام فرمودند:

انما یداق الله العباد فی الحساب یوم القیامة

علی قدر ما اتاهم من العقول فی الدنیا

خدا در روز قیامت نسبت به حساب بندگانش به اندازه

عقلی که در دنیا به آنها داده است باریک بینی می کند

(اصول کافی ج 1 /ص 12)

6-        امام حسن عسکری علیه السلام فرمودند:

لَیسَتِ العِبادَةُ کَثرَةَ الصیّامِ وَ الصَّلوةِ وَ انَّما العِبادَةُ

کَثرَةُ التَّفَکُّر فی أمر اللهِ.

عبادت کردن به زیادی روزه و نماز نیست، بلکه

(حقیقت) عبادت، زیاد در کار خدا اندیشیدن است.

 (تحف العقول، ص448)

7-       امام علی علیه السلام فرمودند:

اَلمُؤمِنُ بَشرُهُ فی وَجِهِهِ وَحُزنُهُ فی قَلبِهِ

شادی مومن در رخسار او و اندوهش در دل است.

(نهج البلاغه، کلمات قصار، شماره325)

8-       امام حسن عسکری علیه السلام فرمودند:

جُعِلتِ الخَبائِثُ فی بَیت وَ جُعِل مِفتاحُهُ الکَذِبَ

تمام پلیدیها در خانه ای قرار داده شده و کلید آن

 دروغگویی است.

(بحار الانوار، ج78، ص377)

9-       امام موسی کاظم علیه السلام فرمودند:

أفضَلُ العِبادَةِ بَعدِ المَعرِفَةِ‌ إِنتِظارُ‌ الفَرَجِ

بهترین عبادت بعد از شناختن خداوند،‌ انتظار

 فرج و گشایش است.

(تحف العقول، ص403)

10-   محمدباقر علیه السلام فرمودند:

خُذُوا الکلِمَةَ اطَّیبَةَ مِمَّنْ قالَها و إن لَم یعْمَل بِها

سخن طیب و پاکیزه را از هر که گفت بگیرید،‌ اگر

چه او خود،‌ بدان عمل نکند.

(تحف العقول، ص391)

11-   امام موسی کاظم علیه السلام فرمودند:

أوْشَکُ دَعْوَةً‌ وَ أسْرَعُ إجابَةُ دُعاءُ الْمَرْءِ لاِخیهِ‌ بِظَهْرِ الْغَیبِ.

دعایی که بیشتر امید اجابت آن می رود و زودتر به اجابت

می رسد،‌ دعا برای برادر دینی است در پشت سر او.

 (اصول کافی،ج1 ،ص52)

12-    امام علی علیه السلام فرمودند:

أشَدُّ الذُّنُوبِ مَا اسْتَهَانَ بِهِ صَاحِبُهُ.

سخت ترین گناهان آن است که صاحبش آن را کوچک بشمرد.

(نهج البلاغه حکمت 348)

13-   امام محمد باقر علیه السلام فرمودند:

لا یکُونُ اَلْعَبْدُ عالِماً حَتّی لا یکُونَ حاسِداً لِمَن

فَوقَهُ و لا مُحَقِّراً لِمَنْ دُونَهُ.

هیچ بنده ای عالم نباشد تا اینکه به بالا دست

خود حسد نبرد و زیر دست خود را خوار نشمارد.

(تحف العقول ص293)

14-   امام علی علیه السلام فرمودند:

لا غِنَی کَالعَقلِ، و لا فَقْرَ کَالجَهلِ، و لا میراثَ

کَالاَدَب و لا ظَهیرَ کَالمُشاوَرَه

هیچ ثروتی چون عقل و هیچ فقری چون جهل و

هیچ میراثی چون ادب و هیچ پشتیبانی چون

مشورت نخواهد بود.

(تحف العقول ص89)

ای به کفت داده خدا اختیار

نفس نبی دست خداوندگار

مطلع الانوار خدا صورتت

ز روی تو جمال حق آشکار

مقام کل انبیا یا علی

بدون حب توست بی اعتبار

به جز خدای احد ومصطفی

بر همگان تویی تو آموزگار

ای نجفت محور کون ومکان

وی حرم تو حرم کردگار

مات جلالت همه کائنات

ای شده گردون به درت خاکسار

تا که تو ذوالفقار گیری به کف

دشمن تو نعره زند الفرار

فاطمه با وجود تو میکند

به چار بانوی بهشت افتخار

شمس وقمر گوش به فرمان تو

ای سبب خلقت لیل ونهار

قدم زنی اگر به میدان جنگ

عدو گریزد زیمین و یسار

حب تو سرمایه ایمان من

دل به ولای تو گرفته قرار

رسیدن به حیات طیبه

«مَنْ عَمِلَ صَالِحًا مِّن ذَکَرٍ أَوْ أُنثىَ‏ وَ هُوَ مُؤْمِنٌ فَلَنُحْیِیَنَّهُ

حَیَوةً طَیِّبَةً  وَ لَنَجْزِیَنَّهُمْ أَجْرَهُم بِأَحْسَنِ مَا کَانُواْ یَعْمَلُون‏

هر کس عمل صالحی را انجام دهد، چه مرد باشد، چه زن در

حالی که ایمان دارد، حتماً زندگی پاک و پسندیده‌ای زنده‌اش

می‌داریم. قطعاً مزدشان را نیکوتر از آنچه که انجام

داده‌اند، پاداش خواهیم داد

 سوره مبارکه نحل آیه 97

از حضرت امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) در مورد مراد خداوند

از آیه‌ی «فَلتُحیینَّه حیاةً طیبةً»، سؤال کردند. ایشان در

جواب فرمودند: مراد قناعت است

تفسیر نورالثقلین  عروسی حویزی

مشمول رحمت الهی شدن

«فَأَمَّا الَّذِینَ ءَامَنُواْ وَ عَمِلُواْ الصَّالِحَاتِ فَیُدْخِلُهُمْ رَبهُُّمْ

فىِ رَحْمَتِهِ

اما کسانی که ایمان آوردند و عمل صالح انجام دادند،

پروردگارشان آنان را رحمت خود داخل می‌کند

 سوره مبارکه جاثیه آیه 30

در این آیه ایمان و عمل صالح شرط داخل شده در

رحمت الهی معرّفی شده و این رحمت الهی دنیا و

آخرت را شامل است. دخول رحمت در دنیا مغفرت و

ذنوب، وفور نعمت، رفع بلیات، کشف کربات، قضاء

حاجات، توفیق عبادات و حفظ از خطرات است اما در

آخرت آسان شدن حساب، سنگین شدن نامه‌ی اعمال

نیک، عبور از صراط و دخول بهشت می باشد

اطیب البیان فی تفسیر القرآن نوشته ی عبدالحسین  طیب

رستگاری

«قَد أفلح المؤمنون

به تحقیق اهل ایمان رستگار شدند

 سوره مبارکه مومنون آیه 1

علاّمه طباطبائی (ره) با استناد به قول راغب اصفهانی

در معنای «فلاح» می‌نویسد:

«کلمه فلاح به معنای ظفر یافتن، به دست آوردن و رسیدن

به آرزو است؛ این به دو نحو است: یکی دنیوی: امّا ظفر دنیوی

، رسیدن به سعادت زندگی، به چیزی که زندگی را گوارا

می‌سازد و در درجه اول بقاء و سپس توانگری و عزت است.

امّا ظفر اخروی در چهار چیز خلاصه می‌شود، بقایی که فنا

نداشته باشد، غنایی که دستخوش فقر نشود، عزتی که آمیخته

با ذلت نباشد و علمی که منسوب به جهل نباشد  پس اگر

دست یابی به سعادت را فلاح خوانده‌اند، به این عنایت است

که موانع را شکافته، کنار می‌زند رخسار مطلوب را نشان می‌دهد

 تفسیر المیزان

بهترین بندگان خدا شدن

«إِنَّ الَّذِینَ ءَامَنُواْ وَ عَمِلُواْ الصَّالِحَاتِ أُوْلَئکَ هُمْ

خَیرُْ الْبرَِیَّة

 کسانیکه ایمان آوردند و عمل صالح انجام داند همانا بهترین بندگانند

 سوره مبارکه بینه آیه 7

پوشاندن لغزشها و اصلاح کارها

«وَ الَّذِینَ ءَامَنُواْ وَ عَمِلُواْ الصَّالِحَاتِ وَ ءَامَنُواْ بِمَا نُزِّلَ عَلىَ‏ محَُمَّدٍ

وَ هُوَ الحَْقُّ مِن رَّبهِِّمْ  کَفَّرَ عَنهُْمْ سَیَِّاتهِِمْ

وَ أَصْلَحَ بَالهَُم

 کسانی که ایمان آورده و عمل صالح انجام داده‌اند و به آنچه

بر محمد (صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم ) نازل شده که حق از سوی

پروردگارشان، ایمان آوردند، خداوند گناهانشان را می‌بخشد

و کارهای‌شان را اصلاح می‌کند

 سوره مبارکه محمد آیه 2

محبوبیت در دلها

«إِنَّ الَّذِینَ ءَامَنُواْ وَ عَمِلُواْ الصَّلِحَاتِ سَیَجْعَلُ لهَُمُ الرَّحْمَانُ وُدًّا

کسانی که ایمان آورده و کارهای صالح را انجام داده‌اند خدای

رحمان برای آنها محبتی قرار خواهد داد 

سوره مبارکه مریم آیه 96

مشمول تشکر الهی شدن

«فَمَن یَعْمَلْ مِنَ الصَّالِحَاتِ وَ هُوَ مُؤْمِنٌ فَلَا کُفْرَانَ لِسَعْیِهِ

وَ إِنَّا لَهُ کَتِبُونَ

 هر کس عمل صالحی را انجام دهد و مؤمن باشد، کوشش

او مورد ناسپاسی قرار نمی‌گیرد بلکه ما برای او ثبت می کنیم

 سوره مبارکه انبیا آیه 94

اثرات اجتماعی ایمان

ایمان علاوه بر اینکه بر فرد مؤمن برکات و فوایدی را به همراه می آورد

در صحنه‌ی اجتماع نیز منشأ اثر بوده و در راه تحکیم پیوندهای اجتماعی

و تقویت روح زیست جمعی نقش بسیار مهمی را می تواند ایفاء کند.

شهید مطهری در این زمینه می نویسد:

«آن چیزی که بیش از هر چند، حق را محترم، عدالت

را مقدس، دلها را به یکدیگر مهربان و اعتماد متقابل را

میان افراد برقرار می‌سازد تقوا و عفاف را تا عمق جان

و وجدان آدمی نفوذ می‌دهد، ارزشهای اخلاقی

را اعتبار می‌بخشد و همه افراد را مانند اعضای

یکدیگر به هم پیوند می‌دهد، ایمان مذهبی است.

انسان امروزی به جهت خالی بودن از ایمان برای

رفع مشکلات روحی و روانی خود به ایجاد و گسترش

دیدگاههای فلسفی و روانی اقدام کرده است.

اگر چه این گونه اقدامات تا اندازه‌ای انسان را

امیدوار و خوشبین کرده است، ولی هرگز نمی‌تواند

شخصیت او را تحت الشعاع خود قرار دهد و رفتار او را

تحت کنترل درآورد. انسان نیازمند عاملی است که

همواره در دسترس باشد و جزئی از شخصیت او باشد،

این عامل چیزی غیر از ایمان مذهبی نمی‌تواند باشد.

به گردون ابرش از رحمت برآمد از دل دریا 

که دریا شد از آن صحرا، که صحرا شد   از آن دریا 

زبان بگشود سوسن چون بشیر از مژده یوسف 

زحسرت چشم نرگس  همچنان یعقوب شد بینا 

علیُ عالیُ اعلا، ولیُ والیُ والا  

وصی سید بطحا،به حکمش جمله مافیها 

حدیثی خاطرم آید که می فرمود پیغمبر 

به اصحابش شب معراج سِر لیله الاسرا 

به طاق آسمان چهارمین دیدم من از رحمت 

هزاران مسجدی اندر درون مسجد الاقصی 

به هر مسجد هزاران طاق، بر هر طاق محرابی

به هر محراب صد منبر به هر منبر علی پیدا 

زپیغمبر چو بشنیدند اصحاب این سخن، گفتند 

که دیشب با علی بودیم جمله جمع در یک جا 

تبسم کرد سلمان، این سخن گفتا به پیغمبر 

به غیر از خود ندیدم هیچ کس در نزد آن مولا 

اباذر گفت با سلمان به روح پاک پیغمبر 

نشسته بودم اندر خدمتش در گوشه ای تنها 

به گوش فاطمه خورد این سخن گفتا علی دیشب 

که تا صبح از درون خانه بیرون پا ننهاد اصلا 

که ناگه جبرئیل آمد سلام آورد بر احمد 

که ای مسند نشین بارگاه قرب او ادنی 

اگر چه بر همه ظاهر شدم بر صورتی اما 

ولیت از همه بگذشت و با ما بود در بالا